Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που επηρεάζει την
έκταση των χωρικών υδάτων και της Αποκλειστικής Οικονομικής
Ζώνης (ΑΟΖ) κάθε παράκτιου Κράτους, είναι η κυριαρχία που
αυτό έχει σε νησιά, νησίδες και βραχονησίδες.
Και αυτό γιατί βάσει της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας,
που συμφωνήθηκε το 1982 στο MontegoBay της
Jamaica(UNCLOS III), (η οποία θα ονομάζεται στο εξής ως
“Σύμβαση”), τα νησιά (στην Σύμβαση ορίζονται μόνο οι έννοιες
της “νήσου” και του “βράχου”), είτε είναι κοντά στην παράκτιο
ζώνη του, είτε σε σημείο μακριά από τον βασικό Εθνικό κορμό,
επηρεάζουν με τον τρόπο τους (π.χμε τον καθορισμό των
γραμμών βάσης, με την επήρεια που έχουν στις θαλάσσιες ζώνες
σε περιοχές που βρίσκονται μακριά από την κυρίως χώρα κλπ.)
και τα χωρικά ύδατα αλλά και την έκταση της ΑΟΖεντός της
οποίας προσδιορίζονται κυριαρχικά δικαιώματα στην
εκμετάλλευση του θαλάσσιου και υποθαλάσσιου πλούτου της
και όχι μόνον.
