Του Παναγιώτη Αλιμήση
Από το 2016 και το αποτυχών -όσο και περίεργο- πραξικόπημα εναντίον του Ερντογάν, στελέχη του τουρκικού καθεστώτος και της αντιπολίτευσης, συνεπικουρούμενα απ’ τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, επιδίδονται σε ύβρεις, απειλές και fake news κατά της Ελλάδας και του ελληνισμού ευρύτερα. Ο σουλτάνος και τα θρασύτατα γιουσουφάκια του, απευθυνόμενοι πολλές φορές στον ίδιο τον ελληνικό λαό ξεστομίζουν φράσεις του τύπου: «ο ελληνικός λαός γνωρίζει από την ισχύ του τουρκικού στρατού» ή «φύγετε Έλληνες από τα νησιά για να έρθουμε εμείς οι νόμιμοι(!) κάτοικοι» ή «είστε κακομαθημένοι και θα δείτε…». Άλλοτε, δείχνουν χάρτες με την μισή ελληνική επικράτεια υπό τουρκική κατοχή. Πρόσφατα δε, μας έδειξαν τον χάρτη του Μπαχτσελί… Εντάξει, μπορεί να πρόκειται για μια ανιστόρητη ναζιστοειδή καρικατούρα, ωστόσο μιλάμε για τον κυβερνητικό «εταίρα» του Ερντογάν. Δεν είναι και λίγο…
Από την άλλη πλευρά οι ισχνές και φοβικές συνήθως απαντήσεις που δίνει η Αθήνα σε επικοινωνιακό επίπεδο για τα όσα ακούμε, αντικατοπτρίζουν την εδώ και δεκαετίες κατευναστική πολιτική του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που θέλει την Ελλάδα να κρατά πάντα την στάση του “ανώτερου”, δηλαδή την εμπεδωμένη μεταπολεμική “άψογη στάση”. Γενιές ανατράφηκαν με το σύνθημα «η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα»…
Όμως εδώ ξεκινά το πρόβλημα… Η διεθνής κοινότητα ως θεατής που βρίσκεται μακριά από το ελληνοτουρκικό πεδίο αντιπαράθεσης, βλέπει καθημερινά στους δορυφορικούς δέκτες της μια Τουρκία να οδύρεται υποκριτικά και με σχέδιο και μια Ελλάδα να απαντά χαμηλόφωνα ή καμιά φορά να σιωπά περίεργα. Έτσι, αναπόφευκτα, δίνεται η εντύπωση πως η χώρα μας έχει «λερωμένη τη φωλιά της» ενώ στη πραγματικότητα είναι το θύμα! Η εμπειρία διδάσκει πως αυτός (διεθνές κοινό) που δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει λεπτομέρειες, θα ακούσει εκείνον που φωνασκεί πιο πολύ δίνοντάς του δίκιο. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από την θλιβερή διπλωματική μας ιστορία είναι τα Σκόπια. Το γειτονικό μόρφωμα μετέτρεψε τον γεωγραφικό όρο «Μακεδονία» σε εθνικό, αφού για δεκαετίες έκανε “ντόρο” στα διεθνή κέντρα εξουσίας με ανιστόρητες αναφορές στο παρελθόν, όταν η Ελλάδα… παραθέριζε στη Μύκονο.
Τα τελευταία χρόνια, η ελληνική ηγεσία και συγκεκριμένα το ΥΠΕΞ, έχει όντως κάνει σημαντικές κινήσεις σε επίπεδο διπλωματίας (οι οποίες είναι αυτονόητες και έπρεπε να είχαν γίνει νωρίτερα), διεθνοποιώντας την τουρκική βρωμιά. Ωστόσο, επιλέγει να μην απαντά στις ύβρεις, όταν άλλη χώρα στη θέση μας ίσως να είχε προβεί ακόμα και σε έκτακτα μέτρα! Σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό σύστημα θεωρεί πως αν απαντήσουμε θα «πέσουμε στο επίπεδο των Τούρκων»(!) ή καλύτερα, «θα πέσουμε στην παγίδα τους»… Με λίγα λόγια, να μην ακολουθήσουμε την ίδια ρητορική για να μην προκαλέσουμε περαιτέρω!!!
Μα κανείς δεν είπε να αντιγράψουμε τους Τούρκους. Ούτε να προβούμε φυσικά στο πρώτο χτύπημα… και διάφορα άλλα. Δεν είμαστε Τούρκοι, είμαστε Έλληνες, έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που έχουν το κόμπλεξ γιατί λήστεψαν έναν άλλο πολιτισμό, ούτε καθόμαστε επάνω σε μνημεία άλλων, ούτε εξοντώσαμε πληθυσμούς για να πάρουμε τις περιουσίες τους, ούτε αλλάξαμε ονόματα φαγητών και μουσικών οργάνων για να τα οικειοποιηθούμε. Τούρκοι διανοούμενοι (Ζιγιά Γκιοκάλπ, Χαλίλ Ιναλτσίκ, Τανέρ Ακτσάμ κ.α.) έχουν παραδεχθεί ότι η φυλή τους κατάγεται από την ασιατική στέπα και το κύριο χαρακτηριστικό της κουλτούρας της ήταν και είναι η επέκταση εις βάρος των άλλων. Μια κουλτούρα βασισμένη στη σέλα του αλόγου. Πράγματι, εμείς δεν είμαστε αυτοί! Ούτε όμως θα γίνουμε σαν αυτούς αν βγάλουμε λίγο «τσαμπουκά» παραπάνω. Καλό θα ήταν επιτέλους να βάλουμε στην άκρη τον ολίγο δυτικο-μαλθακό και… μπλαζέ χαρακτήρα μας και όταν χρειάζεται να υπενθυμίζουμε στα ναζιστοειδή της Άγκυρας που κάθονται. Οι αγαπημένοι μας γείτονες και… άλλοι στα πέριξ, εκλαμβάνουν την σιωπή όχι ως «ηρεμία» αλλά ως αδυναμία.
Όταν οι Τούρκοι διαστρεβλώνουν τα ιστορικά γεγονότα, πρέπει με ήρεμο πλην όμως αυστηρό ύφος να ανατρέχουμε στο παρελθόν τους και να το κολλάμε στα μούτρα. Ένα παρελθόν σφετερισμού, θρασυδειλίας, πατήματος επάνω σε πτώματα και ψεύτικων θριάμβων. Εντέλει, ένα παρελθόν ποινικού μητρώου και τίποτε άλλο. Αυτό είναι η Τουρκία και δεν πρέπει να το λησμονούμε.
Γιατί δεν πρέπει να το λησμονούμε; Γιατί αν τυχόν έρθει η απευκταία ώρα για το “ραντεβού με την ιστορία”, θα βρούμε απέναντί μας τους ντοπαρισμένους απογόνους των γιουρούκων του Αρπ Ασλάν, έτοιμους να κατασπαράξουν περισσότερο έδαφος. Όχι, το παραπάνω δεν είναι χαρακτηρισμός οργής. Ο ιδρυτής της προτεσταντικής Εκκλησίας Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546), έχοντας ζήσει την εποχή της τουρκικής επέκτασης, είπε με μια φράση αυτό που πολλά έθνη διαπίστωσαν στο διάβα του χρόνου: «Ο τουρκικός λαός είναι η οργή του Θεού»!
Αφύπνιση χθες
Οι Έλληνες της γενιάς του ατομιστικού δικαιωματισμού, της ευρωκαριέρας, της στρατευμένης ψευδοεπιστήμης, της λατρείας του ατάλαντου και του παράλογου, μένουν στο: «Μα ποιος ασχολείται με αυτά καλέ;…». Δυστυχώς, η ψηφιακή γενιά των τελευταίων 30(+-) ετών, δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με όλες τις προηγούμενες γενιές των Ελλήνων. ΜΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ… -Εκτός φυσικά πολλών λαμπρών εξαιρέσεων. Κανένα πρόταγμα, καμία ευαισθησία πάνω στα εθνικά θέματα. Άντε μια δουλίτσα με καλές απολαβές των 2000 ευρώ, σε κάποιο νησάκι χωρίς κόπο. Ας δουλεύουν άλλοι για εμάς και είμαστε… χαλαροί. Οι παλιότερες γενιές είτε διχασμένες είτε κυνηγημένες είτε φτωχές, στα εθνικά ζητήματα δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους και το απέδειξαν πολλές φορές… Εξυπνάδα και πρόοδος δεν είναι όταν γίνεσαι π.χ. χαζο-influencer στο youtube αραδιάζοντας μεταμοντέρνες σκουπιδολογίες. Εξυπνάδα και πρόοδος είναι να βλέπεις το μέλλον σου με τα μάτια της παράδοσής σου!
Στον αντίποδα, η τουρκική νεολαία μπορεί να ζει μέσα σε ένα ιστορικό ψέμα και σε συνθήκες αυταρχισμού, αλλά τουλάχιστον το υπερασπίζεται. Και αυτή η νεολαία πέρασε -και περνάει- άσχημα, αλλά δεν τρέχει στους ψυχολόγους. Εργάζεται σκληρά και σε άσχημες συνθήκες για την πατρίδα της ακόμα και αν δεν της αρέσει. Μπορεί να φεύγει στο εξωτερικό αλλά δεν παραμορφώνεται. Και φυσικά, είναι ενωμένη σαν γροθιά στα εθνικά θέματα χωρίς αστερίσκους, παρά τις όποιες εσωτερικές διαφορές ή αντιλήψεις!
Πρέπει λοιπόν ΧΘΕΣ, οι Έλληνες γονείς να υπενθυμίσουν στα παιδιά τους σε πια χώρα ζουν και τι αξίες υπερασπίζονται. Γιατί αυτά είναι το μέλλον. Ψυχραιμία λοιπόν και με το παραπάνω!… Χρειάζεται όμως και καμιά «καρπαζιά» που και που!
Ο Παναγιώτης Αλιμήσης είναι Ιστορικός και Δειθνολόγος, Metropolitan University London
