Είμαι σίγουρος ό,τι πολλοί περίμεναν αυτό το κείμενο μου, με μεγάλη προσμονή! Ίσως μάλιστα, το περίμεναν και πιο σύντομα! Αδέρφια, συγχωρήστε μου την προσμονή, γιατί όπως ξέρετε πολύ καλά, κάποια πράγματα πρέπει να έρχονται πάντα στην ώρα τους.
Αλλιώς δεν έχουν αξία. Και εγώ προσωπικά δεν έγραψα ποτέ κάτι, απλά για να περάσει η ώρα. Δεν έγραψα ποτέ κάτι, που δεν είχε έρθει χωρίς καμία αμφιβολία η στιγμή του, για να βγεί μέσα απο την καρδιά και την ψυχή μου! Κάτι, που δεν ήταν εσωτερικά αναγκαίο!
Αυτό το κείμενο δεν απευθύνεται σε όλους! Απευθύνεται σε μία συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων. Και επειδή είμαι σίγουρος ό,τι θα σπεύσουν κακόβουλα κάποιοι, να με αποκαλέσουν φασίστα, μιλιταριστή, ιμπεριαλιστή κ.λ.π. Ή στην καλύτερη περίπτωση να μου προσάψουν προσπάθεια προσυλητισμού, θα ξεκαθαρίσω το εξής: Πρώτον, αυτό το κείμενο δεν έχει καμία υπάρχουσα κομματική πολιτική σκοπιμότητα, ούτε έχει να κάνει με την δημιουργία μιάς νέας. Γιατί όσοι ανήκουν στο “κλειστό” club των Ο.Υ.Κ., έχουν ταχθεί και είναι ακόλουθοι ενός σκοπού, την ελευθερία της “πολιτείας” τους και του τόπου της, άρα γνωρίζουν καλά τον δρόμο τους. Τουτέστιν, αυτό σημαίνει ό,τι κανένα κείμενο δεν πρόκειτε να τους αποτρέψει ή προτρέψει, περισσότερο απο αυτό που πρέπει να κάνουν και απο αυτό που πρέπει να είναι!! Και δεύτερον και σημαντικότερον, για το αν θα ειπωθεί ό,τι αυτό το κείμενο γράφτηκε με στόχο να ενθουσιάσει και να προτρέψει κάποιους νεαρούς ώστε να ενταχθούν στην σχολή υποβρυχίων καταστροφών, έχω να πώ το εξής: Η σχολή υποβρυχίων καταστροφών, έχει εκπαιδεύσει μέχρι και σήμερα, εκατόν ογδόντα πέντε σχολεία υποβρυχίων καταστροφών. Δύο χιλιάδες εννιακόσιους εβδομήντα τέσσερις υποβρύχιους καταστροφείς. Ποτέ κανένας, ούτε ένας, δεν βρέθηκε και δεν παρέμεινε εκεί ‘ χωρίς την πεισματώδη, λυσσαλέα κάποιες φορές, θέληση του!! Αυτοί που είναι να έρθουν, θα ‘ρθούν και αυτοί που είναι να μείνουν, θα μείνουν, λέει το ρητό που αντικατοπτρίζει το πνεύμα των βατραχανθρώπων! Και αυτό θα το κάνουν είτε διαβάσουν το κείμενο μου, είτε όχι. Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να αποτρέψει απο την προσπάθεια έναν αποφασισμένο άντρα!
Blue bloody moon.
Ήταν μία ήσυχη χειμερινή νύχτα του Γενάρη, χωρίς πολύ κρύο. Κάπου κάπου σύννεφα, κάπου κάπου, το μπλέ ματωμένο φεγγάρι! Λικνιζόμουν ελαφρώς μπρός πίσω, καθήμενος σε μιά κουνιστή καρέκλα στην αυλή μου και το ατένιζα με θαυμασμό! Αυτό το ολόφωτο ουράνιο σώμα με είχε συνεπάρει! Λένε πως εμφανίζεται μία φορά κάθε εκατόν πενήντα χρόνια! Μιά αστεία ιδέα πέρασε απο το μυαλό μου. Όλοι οι “τρελοί” με τα τηλεσκόπια θα είναι στην θέση τους τώρα, σκέφτηκα. Προσηλώθηκα στη θέαση του ακόμα πιο πολύ και ένοιωσα ό,τι η εικόνα με ρουφούσε μέσα της! Ήταν ολοστρόγγυλο σαν μητρικό χαμόγελο και λαμπερό σαν πυρσός ναυαγού της νύχτας! Τόσο, που σχεδόν με υπνώτιζε, σκαλίζοντας την φαντασία μου! Και κάπως έτσι, εκείνη την ήσυχη ώρα…μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, νομίζω σαν όραμα, παρουσιάστηκε μπροστά μου μιά επιβλητική μορφή! Μία θηλυκή φιγούρα, βγαλμένη λές, κατευθείαν μέσα απο έναν αρχαίο ελληνικό μύθο. Η Θεά Σελήνη αυτοπροσώπως!! Μυστήρια και εκστασιακή! Σαν την αιώνια γυναίκα, κάμπυλη, πανέμορφη και γεμάτη θέλξη, στεκόταν εκεί! Στην αρχή χαμογελούσε, μα καθώς περνούσε η ώρα, το χαμόγελο της σοβάρεψε και έγινε μελαγχολικό. Σαν να μου μιλούσε με την σιωπή. Είχε μια ευλαμπρότητα…και νομίζω ό,τι άπλωσε το ολόλευκο χέρι της, με μιά αέρινη κατευναστική γαλήνη και διαπέρασε την ψυχή μου ώς τα μύχια της… Και όντως τώρα μπορούσα να διακρίνω την γαλανή αύρα μέσα της. Και το βαθύτατο μπλέ γύρω της. Ένα μπλέ σαν αυτό της ελληνικής θάλασσας! Μα για στάσου! Αυτό δεν είναι μπλέ! Μοιάζει μώβ! Σαν μιά Σελήνη;… Μιά Σελήνη που έσταξε μέσα της… μιά σταγόνα αίμα της Γής! Μία μαβιά, ματωμένη Σελήνη, πιστή αντανάκλαση της κοινωνίας των ανθρώπων!
Τα βλέφαρα μου τρεμόπαιξαν στο έντονο φώς. Ασυναίσθητα, λές και με τύφλωσε το θάμπος αυτής της σκέψης, έφερα την παλάμη μου μπροστά απ’το πρόσωπο μου, για να καλύψω τα μάτια μου. Τότε παρατήρησα ένα μικρό τραύμα που συνοδεύει το χέρι μου εδώ και πολλά χρόνια, καθώς φάνηκε στην έντονη αντίθεση της σκιάς. Μιά βαθιά ουλή, απ΄την αντίθετη πλευρά της παλάμης, λίγο πιο πάνω απ’τόν αντίχειρα. Μιά ανάμνηση αναμοχλεύτηκε μέσα μου απ’το σημάδι. Το μυαλό μου έτρεξε σαν αστραπή πίσω, πρίν τριάντα περίπου χρόνια. Θυμήθηκα ό,τι δεν είμαι ο μοναδικός που το έφερε επάνω του! Μοιραζόμουν ακριβώς το ίδιο σημάδι, στο ίδιο σημείο, με το ζευγάρι μου στην σχολή υποβρυχίων καταστροφών! Το είχαμε αποκτήσει μαζί, με τον ίδιο τρόπο, ακριβώς την ίδια μέρα! Μιά μνήμη παλιά αλλά γνήσια, απο μιά στιγμή δράσης του παρελθόντος. Τι σύμπτωση σκέφτηκα! Και τότε ήταν Γενάρης! Και τότε αυτό το περιστατικό είχε καταγραφεί στην μνήμη μου, με μιά σταγόνα αίμα! Θυμάμαι ο άνεμος λυσσομανο΄τσε εκείνη την μέρα!
Χμ! Δάκρυσα σ’αυτήν την σκέψη! Ίσως να έφταιγε η σεληνιασμένη ατμόσφαιρα. Ίσως όμως και όχι. Μάλλον δεν ήταν μόνο αυτή η σκέψη, που με έκανε να συγκινηθώ. Νομίζω ό,τι πιο πολύ, ήταν το έντονο συγκινησιακό φορτίο που είχε συσωρευτεί μέσα μου πρίν λίγες μέρες. Ένα φορτίο που ζητούσε απεγνωσμένα μία διέξοδο στο χαρτί! Λές και αυτή η μικρή ανάμνηση μου, αυτή η μικρή ουλή, ήταν το έναυσμα για να ξυπνήσουν κι’άλλες, πάμπολλες τέτοιες αναμνήσεις… Περίεργο!! Είχα την εντύπωση ό,τι δεν ήταν όλες δικές μου! Εγώ όμως τις έβλεπα! Χιλιάδες στιγμές, δράσης, αγωνίας, προσπάθειας, πόνου, χαράς, θλίψης, αποφασιστικότητας, περηφάνιας, απογοήτευσης… και ο κατάλογος των λέξεων που νθα μπορούσε να ολοκληρώσει την περιγραφή, θα ήταν ατελείωτος! Ό,τι είχα βιώσει, δεί ή ακούσει κατά την διάρκεια της εφτάχρονης θητείας μου στο στρατό και το ναυτικό, παρέλαυνε μπροστά απο τα μάτια μου, σαν τα καρέ κάποιας κινηματογραφικής ταινίας! Χιλιάδες στιγμές, χιλιάδων ανθρώπων! Χιλιάδες στιγμές, χιλιάδων βατραχανθρώπων! Με μια εξωφρενική ταχύτητα περνούσαν εμπρός μου, όπλα, σκηνές μαχών, πρόσωπα νεκρών, πρόσωπα ζωντανών, βουνά, θάλασσες, βυθοί και σύννεφα… Λες και όλες αυτές οι στιγμές που στοιχειώνουν τις αναμνήσεις των σχεδόν τριών χιιάδων υποβρυχίων καταστροφέων, που έχει εκπαιδεύσει τα τελευταία εξήντα χρόνια η σχολή υποβρυχίων καταστροφών του πολεμικού ναυτικού, ήρθαν και κατέκλυσαν το πανόραμα του υποσυνείδητου μου. Ζητούσαν όλες να διηγηθούν τηνιστορία τους και να δηλώσουν το παρών τους. Η κάθε μία ξεχωριστή ιστορία, του κάθε ενός ξεχωριστού άντρα! Και νομίζω, ό,τι με κάποιο μαγικό τρόπο, για πρώτη φορά αισθάνθηκα ολόκληρη αυτήν την ψυχική δύναμη, την αποφασιστικότητα και το πάθος αυτών των αντρών, για όλα αυτά τα χρόνια, να πέφτει με βάρος πάνω στην πέννα μου!
26/01/2018
Έχεις αισθανθεί ποτέ, ό,τι τα βήματα σου σε οδηγούν σ’έναν συγκεκριμένο τόπο; Εγώ πάντα το αισθάνομαι αυτό. Κι’ ακόμα περισσότερο όταν νιώθω προσβεβλημένος σαν Έλληνας! Το αισθάνομαι κάθε φορά που βλέπω να εξευτελίζεται ο ελληνικός λαός, απο τους πουλημένους πολιτικούς! Κάθε φορα που τον βλέπω να γίνεται το μπαλάκι των σκοπιμοτήτων, της κάθε ανάξιας και ανάλγητης παγκόσμιας τραπεζικής σπείρας. Όχι δεν είμαι εθνικιστής, πιστεύω ό,τι ο κάθε λαός έχει το δικαίωμα της αυτοδιαχείρησης του και το δικαίωμα να ζεί με τα ήθη και έθιμα του, στον τόπο του! Όμως κάθε φορά που βλέπω τους κατευθυνόμενους εθνικισμούς που έχουν περικυκλώσει την χώρα μου, να τρίζουν τα δόντια τους, με πιάνει μιά τρέλα! Ίσως γιατί η ελληνική μου παιδεία, με δίδαξε να μην εγκαταλείπω ποτέ τα ιερά και τα όσια του τόπου μου και εμπρός σε αυτόν τον σκοπό, να μην φοβάμαι τίποτα και κανέναν! ΄Έχω υποχρέωση να είμαι ελεύθερος, έλεγε ο αρχαίος Σπαρτιάτης! Και το μόνο που φοβόταν ήταν… το να φοβηθεί!
Το λοιπόν, έχω ένα δεύτερο σπίτι. Εκεί με οδηγούν τα βήματα μου! Ένα δεύτερο σπίτι που πολλές φορές το μπερδεύω μέσα στην καρδιά μου με το πατρικό μου! Ένα δεύτερο σπίτι με χιλιάδες αδέρφια! Και όχι γι’αυτό το σπίτι δεν χρειάζεται να πληρώσω ΕΝΦΙΑ! Γιατί γι’αυτό το σπίτι, ο φόρος πληρώνεται με πόνο και προσπάθεια και δεν καταλήγει στο κράτος, μα στις σκιές αυτών που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία!
Ήταν Παρασκευή! Μιά μεγάλη Παρασκευή* στίς 26 Ιανουαρίου! Σου φαίνεται περίεργο; Μεγάλη Παρασκευή τον Γενάρη; Κι’ όμως! Αλλά μην μπερδευτείς, το κείμενο αυτό δεν είναι θρησκευτικό κι’ας είναι γεμάτο κατάνυξη! Το κείμενο αυτό είναι ένα πολεμικό κάλεσμα! Και έχει σκοπό να “τσιγκλίσει” κάποιους αθεράπευτους ρομαντικούς πεισματάρηδες, που προτιμούν να χάσουν τον σβέρκο τους, παρά να τον σκύψουν! Τους σύγχρονους Έλληνες samurai!
Η συγκέντρωση είχε ξεκινήσει. Απο νωρίς το πρω’ί’ είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται στην κεντρική πύλη του οχυρού Σκαραμαγκά, εκατοντάδες παλαίμαχοι βατραχάνθρωποι. Ήταν για την εορταστική επέτειο που είοχε διοργανώσει το πολεμικό ναυτικό και ο σύνδεσμος Ελλήνων βατραχανθρώπων για τα εξήντα χρόνια λειτοτργίας της Σ.Υ.Κ. Όσο περνούσε η ώρα, οι παλαιοί βάτραχοι κατέφθαναν απο όλες της γωνιές της Ελλάδας! Άλλοι με λεωφορεία, άλλοι πεζοί και άλλη με τα οχήματα τους. Απο εκείνες τις πρώτες στιγμές φάνηκε ό,τι η συναισθηματική φόρτιση της ημέρας θα ήταν τεράστια για όλους! Αυτό το πρώτο σκηνικό της σταδιακής συνάντησης, δύσκολα περιγράφεται. Παλαιοί και παλαιότεροι, ναυτικοί και στρατιωτικοί, όλων των βαθμών και όλων των ηλικιών, απάρτιζαν τους συγκεντρωμένους. Απο ασπρομάληδες ογδόντα και πλέον ετών, μέχρι ώριμους μεσήλικες και στιβαρούς νεαρούς με γερακίσια μάτια. Κάποιοι συναντιούνταν για πρώτη φορά, μετά απο πολλά χρόνια! Και κάποιοι άλλοι, συναντιούνταν απλώς για πρώτη φορά! Τα αγκαλιάσματα ήταν εγκάρδια! Είχαν ένταση! Οι παλάμες χτυπούσαν τις πλάτες η μία την άλλη, με αδερφική αγάπη! Άνθρωποι που έχουν περάσει πολλά μαζί! Ψωμί κι’αλάτι που λένε. Φίλοι που τους χώρισε η ζωή και ανταμώνουν ξανά! Οι χειραψίες είχαν ευλάβεια! Τα δυό χέρια έσφιγγαν το ένα κι’αμέσως γίνονταν τέσσερα! Τα περισσότερα μάτια είχαν την γυαλάδα της συγκίνησης κάτω απο τα βλέφαρα! Ήταν εμφανές αυτό, όσο κι’άν ξέρουν απο καμουφλάζ αυτοί οι υπέροχοι υπερόπτες, οι βάτραχοι! Και πώς να μην ήταν, αφού και ο πιο καταπονημένος απ’την ηλικία, πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι του, αισθανόταν έτοιμος μέσα σε αυτό το αναζωογοννητικό περιβάλλον, να σηκωθεί και να πάρει το έμ δεκάξι του!
Σχολή Υποβρυχίων Καταστροφών.
Η είσοδος στην μονάδα μετά απο τόσα χρόνια, ήταν καταλυτική για εμένα! Εφτά χρόνια απο την ζωή μου, ήταν στενά συνδεδεμένα με αυτόν τον χώρο. Εφτά χρόνια περιπέτειας, ποικίλων συναισθηματικών και πολλές φορές ακραίων εμπειριών! Το κάθε κτήριο, το κάθε δρομάκι και η κάθε γωνιά, μέσα σε αυτόν τον χώρο, ερχόταν για να μου θυμίσει κάποιο περιστατικό, κάποια μικρή ιστορία και κάποιο γνωστό πρόσωπο απο το παρελθόν! Άρχισα να κατηφορίζω προς την προβλήτα, μαζί με κάμποσους άλλους που βάδιζαν κοντά μου. Τα γνωστά πειράγματα και “χοντροκομμένα” αστεία που συνηθίζουν οι βάτραχοι μεταξύ τους, έδιναν κι’έπαιρναν σε αυτήν την χαλαρή παρε’ί’στικη προσέγγιση του χώρου της προβλήτας. Μα καθώς περνούσαμε κοντά απο την παραλία, όλοι ασυναίσθητα ησυχάζαμε και το βλέμμα μας έτρεχε προς την χιλιοβορβαρδισμένη ακτή, που επροηγείτο στην διαδρομή μας. Ξέρω γιατί ησύχαζαν όλοι! Ξέρω τι προκαλούσε σε όλους το “απόλυτο” δέος αυτής της ακτής! Όλοι είχαμε ματώσει πάνω σε αυτήν την ακτή! Αυτή η ακτή κρατούσε ένα απο τα μυστικά της δημιουργίας μας! Τη σύσταση του μαχητικού μας μένους! Την καλλιέργεια του πείσματος και της υπομονής μας! Γιατί όπως ο άνθρωπος δημιουγείται απο χώμα και νέρο, έτσι κι’ο βάτραχος ζυμώνεται εδώ, με την λάσπη και την φωτιά αυτής της ακτής! Ίσως γι’αυτόν τον λόγο θεώρησα εκείνη την στιγμή αυτόν τον κατήφορο, πιο σημαντικό απο κάθε ανήφορο της ζωής μου. Κι’ασ με συγχωρέσει εδώ ο Καζαντζάκης, για τα λόγια μου. Γιατί για τον βάτραχο, ο ανηφορικός δρόμος δεν είναι ο μόνος που τον οδηγεί στην κορφή! Τον πάει και ο κατηφορικός, αυτός που τον οδηγεί στην θάλασσα! Αυτός που τον οδηγεί στην κορφή της προσπάθειας του! Στο σπίτι του! Στο υγρό στοιχείο!
Το μεγάλο υπόστεγο ήταν κατάμεστο απο κόσμο και εξωτερικά και εσωτερικά. Τα σκάφη της Δ.Υ.Κ. Είχαν παραταχθεί στον εξωτερικό χώρο της προβλήτας. Μέσα είχαν τοποθετηθεί τα εκατοντάδες καθίσματα που θα φιλοξενούσαν τους παλαίμαχους. Ήδη είχαν αρχίσει σιγά σιγά να γεμίζουν. Το μέρος που θα λάμβανε χώρα η επετειακή τελετή ήταν έτοιμο. Μία γιγαντοοθόνη πρόβαλε εικονικά στιγμιότυπα απο ασκήσεις και επιχειρήσεις της σύγχρονης και παλαιότερης ιστορίας των Ο.Υ.Κ. Μεγάλοι πάγκοι ήταν στημένοι περιμετρικά. Κάποιοι είχαν πάνω τους το σύγχρονο οπλισμό και εξοπλισμό της Δ.Υ.Κ. Πρός ενημέρωση των παλαίμαχων. Κάποιοι άλλοι ήταν γεμάτοι με τα τρόφιμα και τα ποτά για το συμπόσιο που θα ακολουθούσε κατόπιν. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, περίπου χίλιοι βατραχάνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί όλοι μαζί εκεί. Σαν μιά τεράστια οικογένεια! Η τελετή άρχισε μόλις κατέφθασε η ανώτατη στρατιωτική ηγεσία και ο υπουργός άμυνας. Ο σημερινός διοικητής της μονάδας σήμανε την έναρξη, αφηγούμενος εν συντομία το ιστορικό της ίδρυσης των υποβρυχίων καταστροφών απο το πολεμικό ναυτικό. Καθώς γινόταν αυτό, το πλήθος στις καρέκλες είχε σωπάσει εντελώς και όλοι παρακολουθούσαν τα εικονικά στιγμιότυπα στην υπεροθόνη. Παρακολουθούσα;ν με προσήλωση, καθώς σε όλα αυτά τα στιγμιότυπα, παλαιά και σύγχρονα, που έβλεπαν, οι ίδιοι εμφανίζονταν ώς πρωταγωνιστές! Μου έκανε εντύπωση αυτή η ησυχία, αυτή η μεγάλη προσήλωση! Εκείνο που πραγματικά προσπαθούσα να εξηγήσω μέσα μου, ήταν το πώς γίνεται άνθρωποι που η υπηρεσία τους δεν διήρκεσε πάνω απο δύο χρόνια, να έχουν καταφέρει να παραμείνουν μέσα τους στρατιώτες, ακόμα και μετά απο τριάντα, σαράντα χρόνια! Αλλά και εγώ κάπως έτσι ήμουν, σκέφτηκα. Αυτή η ιδέα με αναστάτωσε! Έψαχνα την απάντηση μέσα στο μυαλό μου. Τι συνέβει σε όλους εμάς, που κρατούσαμε την στρατιωτική μα ς ιδιότητα τόσο πεισματικά μέσα μας; Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα έξω για να καπνίσω ένα τσιγάρο. Όλοι εσείς οι νεότεροι που διαβάζεται τώρα, μην ακολουθήσετε αυτήν την βλαβερή μου συνήθεια. Μα επιτρέψτε μου! Δεν είμαι πολύ νέος για να μπορώ να τρέξω σαν παιδί. Αλλά μπορώ να πολεμήσω ακόμα! Και κρατώ ένα πανίσχυρο όπλο στα χέρια μου! Την πέννα μου! Που πρέπει να είναι πάντα κοφτερή! Και η νικοτίνη κάποιες φορές, γίνεται το ακόνι της!
Έξω επικρατούσε απόλυτη ησυχία και φυσούσε ένα ψυχρό μα’ι’στράκι. Άναψα το τσιγάρο μου, τράβηξα μια γερή ρουφηξιά και φύσηξα τον καπνό που σχημάτισε ένα μικρό συννεφάκι. Με αργά βήματα άρχισα να προχωρώ προς την προέκταση της προβλήτας. Το μέρος μου ήταν γνώριμο. Έχω περάσει πολλές ώρες εδώ, σκέφτηκα! Το ξέρω καλά! Λες και δεν έφυγα ποτέ! Τόπος μαρτυρίου τότε! Καταφύγιο τώρα! Ο τσιμεντένιος μόλος εκτεινόταν φαρδύς πλατύς, για πολλά μέτρα, προς την θάλασσα των στενών της Σαλαμίνας. Η θέα της θάλασσας με απορρόφησε! Με ταξίδεψε…
Μου φάνηκε σαν ο αέρας ν’άλλαξε καθώς την κοιτούσα1 Έγινε πολύ δυνατός ξαφνικά. Σαν να ερχόταν απο μιά άλλη εποχή. Βρισκόμουν με το ζευγάρι μέσα στο παγωμένο νερό. Το σενάριο της άσκησης ήταν υδρογράφηση μάχης νομίζω. Είχαμε τελειώσει και κολυμπώντας στην επιφάνεια, περιμέναμε το ταχύπλοο να μας περισυλλέξει. Συντονισμένοι και οι δυό, είχαμε λάβει την σωστή θέση ο ένας κολλημένος πάνω στον άλλο με το αριστερό μας χέρι υψωμένο προς τον ουρανό σε σχήμα γροθιάς. Σαν αγανακτισμένοι διαδηλωτές του νερού μοιάζαμε! Το ταχύπλοο με μιά στροφή, φάνηκε στον ορίζοντα και άρχισε να μας πλησιάζει. Μας προσέγγιζε με ταχύτητα πολλών κόμβων! Το βαρύ πενηντάρι επάνω του, κροτάλιζε με ριπές πρός την ακτή. Η δεμένη φουσκωτή IBS στο πλά’ι’ του, χοροπηδούσε σαν τρελή στον έντονο κυματισμό. Ο περισυλλογέας μας, χοροπηδούσε και αυτός πάνω της προσπαθώντας να κρατήσει γερή βάση με τα πόδια του. Φαινόταν ευδιάκριτα το αποφασισμένο του πρόσωπο! Σχεδόν κρεμόταν έξω απο την βάρκα με το λάσσο του ανοιχτό και προτεταμένο, έτοιμος να μας αρπάξη απο το νερό την σωστή στιγμή. Η πλώρη του ταχυπλόου έδειχνε απειλητική καθώς έσχιζε τα κύματα και κατευθυνόταν καρφί κατά πάνω μας. Η θηλειά απ’το χοντρό σχοινί σημάδευε τα υψωμένα χέρια μας. Τη στιγμή που άρπαζε το αριστερό μας χέρι, φέραμε με ταχύτητα το δεξιό σε ένα σφιχτό πιάσιμο του αριστερού καρπού, όπως είχαμε διδαχθεί. Ένα έντονο τράνταγμα στους ώμους, ένα μικρό τραύμα στον αντίχειρα απο το στεφάνι της μάσκας που μας έσκισε και βρεθήκαμε μέσα στη φουσκωτή βάρκα. Καθώς μεταπηδούσαμε απο την βάρκα στο ταχύπλοο, αυτό έστριψε απότομα και άρχισε να απομακρύνεται. Το αίμα απο τους πληγωμένους αντίχειρες μας, έτρεχε με μεγάλη ρευστότητα εξαιτίας του νερού, πάνω στα νέοπρεν μανίκια μας. Έτρεχε και μπερδευόταν του ενός με του άλλου! Και σε ένα μικροδευτερόλεπτο, απο αυτά που εμφανίζονται τις στιγμές της δράσης, μου φάνηκε ό,τι ο χρόνος κύλησε πιο αργά. Μπόρεσα να δω μιά σταγόνα απο το ανάκατο αίμα μας, που την άρπαξε ο μανιασμένος άνεμος και την έστειλε με δύναμη πάνω σε ένα κύμα! Μιά κατακόκκινη σταγόνα αίμα, που έσκασε με θράσος, μέσα στο απέραντο νερό της θάλασσας!
Το κρόξιμο ενός γλάρου με επανέφερε στον μόλο της Μ.Υ.Κ. Στο ζοφερό σήμερα της Ελλάδας! Σκέφτηκα πως αυτή ήταν η συμφωνία πάντα για τους Έλληνες. Η θάλασσα θα μας μπολιάζει με την αρμύρα του αποκρυφισμού της και ‘μείς θα την ραντίζουμε με σπονδές απο το αίμα μας! Άλλωτε λίγο και άλλωτε πολύ, όσο μας ζητά κάθε φόρα! Και σαν να μου δώθηκε η απάντηση που ζητούσα. Κατάλαβα γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκεί μέσα, είναι αγκιλωμένοι στην στρατιωτική τους υπόσταση. Είναι αγκιλωμένη σ’αυτήν την υπόσταση, γιατί τους κάνει να αισθάνονται πιο λεύτεροι, αυτές τις δύσκολες ώρες που περνά η πατρίδα μας! Γιατί γνωρίζουν πως σαν στρατιώτες, κανείς ποτέ δεν θα τους ζητήσει να περιορίσουν την ελληνική περηφάνια τους και να σκύψουν το κεφάλι! Κι’έτσι σαν Έλληνες στρατιώτες μπορούν να έχουν χεσμένο, όποιον θεωρεί την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας του ελληνικού λαού, μιά ατυχή παρενέργεια της ευρωπα’ι’κής πορείας. Όποιον θεωρεί τον εξευτελισμό και την απαξίωση του Έλληνα πολίτη δεδομένη. Όποιον θεωρεί την οικονομική εξαθλίωση ενός ολόκληρου έθνους αποδεκτή και επιτρέπει να την ορίζουν εξωγεννείς “θεσμοί”. Συγκινήθηκα εκ νέου μ’αυτές τις σκέψεις! Γύρισα και άρχισα να βηματίζω επιστρέφοντας στο υπόστεγο. Κοίταξα τα σκάφη της Δ.Υ.Κ.κάποιες “δεκάδες” καταδιωκτικών “τσιγαράδικων”! Μετά σκέφτηκα, πόσοι πολλοί βάτραχοι είμαστε μαζεμένοι εκείνη την μέρα! Θα έφταναν τα σκάφη για όλους αν χρειαζόταν; Αναρωτήθηκα. Μα καθώς τα κοιτούσα, με θαμπωμένη την όραση απο την συγκίνηση, τα περιγράμματα γίνονταν υγρά και αλλοιώνονταν κι’έτσι έμοιαζαν χιλιάδες, άπειρα!!! Λές και το κάθε κα’ί’κι του ελληνικού πελάγου, η κάθε ψαρόβαρκα και το κάθε λογής πλεούμενο, είχε έρθει και είχε σταθεί εκεί, πίσω απ’τ’άλλα, στα μπερδεμένα περιγράμματα των σκαφών της Δ.Υ.Κ. Βρισκόντουσαν όλα εκεί και το κάθ’ένα είχε κι’ένα πολυβόλο επάνω του!
Η ανατολική πολιτική μαφία, με την ευλογία της δυτικής, προτάσει το μουσουλμανικό τόξο πρός τους Έλληνες. Και η δυτική οικονομική μαφία, με το “λάδωμα” της ανατολικής, προτάσει απάνθρωπη φορολογία πρός τους Έλληνες. Μα οι Έλληνες είναι το βέλος και αποφασίζουν πρός τα που θα κοιτάει η αιχμή! Όχι μην έρθετε εδώ παιδιά! Κρατήστε την σαρία σας, για εσάς! Και ‘σείς οι άλλοι, οι απο κεί, με τα βρώμικα τα φράγκα σας και τους χαρατσοθεσμούς σας, ούτε εσείς να ‘ρθείτε. Εδώ ο νόμος είναι η ελευθερία του πνεύματος! Και τα παιδιά που γεννά αυτή η ελευθερία, είναι όλα κουρσάροι! Δεν είμαστε πολεμοχαρείς. Απευχόμαστε τον πόλεμο με όλη μας την καρδιά! Όμως ο πόλεμος είναι ο πατέρας μας! Μας το δίδαξε ο άλλος πατέρας μας ο Ηράκλειτος. Είμαστε ετοιμοπόλεμοι ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο! Γιατί ξέρουμε ό,τι ο πόλεμος είναι δείνος και έρχεται πάντα! Μέσα απο την φωτιά γεννιόμαστε κι’ εκεί θα γυρίσουμε πάλι1 Κοστίζει πόνο αυτή η σκέψη, μα είναι απαραίτητη! Δεν ζητάμε κάτι απο εσάς, μά μην μας αναγκάσετε να μετρήσουμε με βία την γή μας, γιατί θα το κάνουμε!
Ένας ένας, οι ανώτατοι αξιωματικοί, κατέθεταν απο καρδιάς κάποια συγκινητικά λόγια πρός τους παρευρισκόμενους. Η τελετή ολοκληρώθηκε με τις τιμητικές απονομές θυρεών στους παλαιότερους αξιωματικούς και διοικητές της Μ.Υ.Κ. για την συνεισφορά τους, στην σύσταση και ανάπτυξη της. Η ατμόσφαιρα έγινε πιο χαλαρή! Σταδιακά διαμορφώθηκε σε ένα μεγάλο φιλικό πάρτυ. Πηγαδάκια, μικρά και μεγαλύτερα απο παλιούς γνώριμους διασκορπίστηκαν δεξιά και αριστερά, συζητώντας και συντρώγοντας. Οι όμοιοι των Λακεδαιμονίων συμποσιάζουν, σκέφτηκα! Η φάλαγγα ήταν όλη εκεί1 Νέοι και γέροι! Ο παλαιότερος, ο αρχαιότερος και ο νεότερος! Οι εικοσάρηδες μπροστά, στην μέση οι σαραντάρηδες, πίσω οι μεγαλύτεροι και ακόμα πιο πίσω όλοι οι νεκροί τους! Παραταγμένοι απέναντι στο ιστορικό τους χρέος! Να προστατέψουν τον ελληνικό λαό και την Ελλάδα!
Επίλογος.
Το βράδυ είχε προχωρήσει αρκετά και η ψύχρα άρχισε να δυναμώνει. Η κουνιστή καρέκλα μου, είχε σταθεί απο ώρα ακίνητη. Το φεγγάρι δεν φαινόταν πιά. Νύσταξα και αποφάσισα να πάω πρός τα μέσα. Σηκώθηκα και έριξα μιά τελευταία ματιά στον σκοτεινό πια, νυχτερινό ουρανό. Η συννεφιά είχε βαρύνει. Τα φύλλα των δέντρων σάλευαν ελαφρώς. Κάπου μακριά ετοιμαζόταν μιά καταιγίδα να ξεσπάσει κ’άστραφτε! Η μήπως δεν ήταν μακριά;;;; Δε βαριέσαι! Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει! Έτσι κι’αλλιώς πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου, παιδί της καταιγίδας και της θύελλας! Και ίσως να φανεί ματαιόδοξο αυτό που θα πώ, μά με κάνει να αισθάνομαι πραγματικά ξεχωριστός! Είμαι πολύ περήφανος που ανήκω και θα ανήκω για πάντα, σε αυτήν την σπαρτιατική μόρα των Ο.Υ.Κ.
ο————————————ο
Το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε όλους τους Ο.Υ.Κ. Που έχασαν την ζωή τους κατά την διάρκεια του καθήκοντος. Καθώς επίσης και σε όλους αυτούς που για τον ίδιο λόγο θυσίασαν την σωματική τους ακεραιότητα. Αδέρφια σας ευχαριστούμε!
ο————————————ο
*(Η μεγάλη Παρασκευή, η τελευταία εκπαιδεύσιμη ημέρα της εβδομάδας των υποψήφιων υποβρυχίων καταστροφεών. Η ημέρα που φτάνει, μετά απο μία ολόκληρη εβδομάδα επίπονης και κοπιαστικής εκπαίδευσης σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο. Οι εκπαιδευτές φροντίζουν πάντα με τέχνη, αυτή η μέρα να γίνεται πιο δύσκολη και να μοιάζει χωρίς τέλος! Γι’αυτό και την βάφτισαν μεγάλη Παρασκευή. Άλλωστε το χιούμορ, γι’αυτούς που γνωρίζουν, είναι πάντα απαραίτητο όταν οι καταστάσεις γίνονται τρομερά αφόρητες.)
